مسکن ها قادرند درد را در منبع يا در مکاني بالاتر، در مسير ادراکي، در دستگاه اعصاب مرکزي متوقف کنند.در حالي که مسکن ها که بر دستگاه اعصاب مرکزي عمل ميکنند داراي عوامل بسيار قدرتمند مانند : "مورفين" هستند اکثرا مسکن هاي معمولي بر اندام هاي پيراموني دستگاه عصبي عمل کرده و به عنوان داروهاي ضدالتهاب غير استروبيدي NSAIDS رده بندي ميشوند.

آسپرين

اين گروه شامل استيل ساليسيليک اسيد (SAS) که اولين بار در 1897 توسط فکيلس هونمان توليد شد و دو سال بعد "آسپرين" نام گرفت و برخي دستاورد هاي جديد مانند: "ايبو پروفين" و "پاراستامول" است. اين دارو ها زيست سنتز پروستاگلاندين ها يعني گروهي از هورمون ها ي موضعي درگير در فرآيندهاي مختلف از جمله التهاب را هدف قرار ميدهند. آسپرين با جلوگيري از دو گونه آنزيم سيکلواکسيژناز نه تنها از سنتز پروستاگلاندين ها بلکه از ترمبوکسانهاي لخته کننده خون نيز جلوگيري ميکنند . بنابراين آسپرين اثر ها و عوارض جانبي فراوان دارد که برخي مطلوب مانند:جلوگيري از لخته شدن خون، پيشگيري از حمله هلي قلبي و جلوگيري از بروز برخي سرطان ها و برخي نامطلوب مانند: صدمه معده و کليه ها است